Trompettist Hermon Mehari, geboren en getogen in Kansas City, behoort tot de eerste generatie Eritreërs die zijn gevlucht na de oorlog. In 2000 ontdekte hij als 12 jarige “Kind of Blue” van Miles Davis, de trompet werd zijn instrument en jazz zijn muziek. Hij leerde veel van de “oude garde” zoals saxofonist Bobby Watson, in 2014 komt hij in de halve finale van de prestigieuze Thelonius Monk Competition en in 2015 wint hij de Carmine Caruso Int. Trumpet Competion in Italië. Na Bleu uit 2016 is dit zijn 4de album. Voor pianist Alessandro Lanzoni is “Arc Fiction” zijn 8ste album na samen¬werkingen met o.a. Roberto Gatto, Ralph Alessi en Eric McPherson. Hij won de prijs “Top Jazz 2013”als beste nieuwe jazz talent in Italië. De samenwerking van deze twee natuurtalenten heeft geleid tot een perfect album dat zo een onderdeel zou kunnen zijn van het repertoire van iconische labels als ECM of ACT.

Het fragiele, haarzuivere spel van Hermon is een genot om naar te luisteren, hetgeen onmiddellijk duidelijk wordt in de opener “Savannah” van Lanzoni, die de lijnen min of meer uitzet waar Hermon dan met prachtig spel omheen danst. In “End of the Conqueror”, een compositie van beiden, neemt Alessandro het voortouw met een fraai getoonzette introductie waarna ze samen improviserend verder gaan. In het korte “B/Bb’” is het pure improvisatie waarin de heren elkaar aftasten en het vuur aan de schenen leggen, fraai. “Dance Cathartic” van Hermon is een spannend samenspel tussen beide spelers waarin op basis van een vrolijk thema een geslaagde synthese wordt gevonden, in het daaropvolgende “Reprise in Catharsis” volgt er een bijna letterlijk vervolg waarin de thematische lijnen bijna worden losgelaten en er in vrijheid wordt geïmproviseerd, wat uitermate boeiende muziek oplevert.

Afgezien van de eerder benoemde composities zijn allen van Mehari en Lanzoni, die stuk voor stuk uitblinken door hun zeggingskracht en spannend samenspel waarin de beide protagonisten elkaar wederzijds zowel uitdagen als perfect begeleiden. Vooral het spannende “duel” in “Boston Kreme” is daar een goed voorbeeld van, hier is sprake van een rechtstreekse uitdaging van de piano en de trompet, hetgeen een uitermate uitdagend muzikaal resultaat oplevert. Het enige niet door een van hen geschreven nummer “Donna Lee” van Charlie Parker krijgt een korte maar in sneltreinvaart uitgevoerde versie waarin Hermon excelleert in tempo zonder enig klank verlies, super. En geweldig album van twee muzikanten waarvan we nog veel zullen horen in de toekomst !

Jan van Leersum